اختلال کمتوجّهی - بیشفعالی(ADHD) یک اختلال رفتاری رشدی است. معمولاً کودک توانایی دقّت و تمرکز بر روی یک موضوع را نداشته، یادگیری در او کند است و کودک از فعّالیّت بدنی غیر معمول و بسیار بالا برخوردار است. این اختلال با فقدان توجه، فعّالیت بیشازحد، رفتارهای تکانشی، یا ترکیبی از این موارد همراه است. هر کودکی با شک ADHD باید به دقت تحت نظر یک پزشک معاینه گردد. بسیاری از این کودکان، یک یا چند اختلال رفتاری دیگر نیز دارند. همچنین ممکن است یک مشکل روانی مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی داشته باشند.
ADHD شایعترین اختلال رفتاری در سنین کودکی و بلوغ است، و حدود ۳٪تا ۵٪ کودکان قبل از هفت سالگی به آن مبتلا میشوند. این عارضه بیشتر در دوران ابتدایی مدرسه برای کودکان و در هنگام بلوغ رخ میدهد و با افزایش سن بسیاری از بیماران بهتر میشوند.
علتها
علت بیشتر مبتلایان به عارضه بیش فعالی هنوز روشن نیست ولی گمان میرود که جزو بیماریهای چند عاملی با ریشه ژنتیکی و محیط در ارتباط باشد. درمورد علت تروما و عفونت مغزی البته قطعی بودن علت وجود دارد. عامل ژنتیکی این عارضه بیشتر در پدران کودکانی که دچار بیش فعالی هستند وجود دارد اما عوامل محیطی نیز بر افزایش شدت این عارضه بسیار مؤثر هستند. این اختلال به میزان دو تا چهار برابر در پسران نسبت به دختران شایعتر است. اگر در دوران نوزادی یعنی چهار هفته اول تولد، کودک با مشکل تغذیه یا بهداشتی، روانی مواجه باشدیا اگر مادر در دوران بارداری سیگار یا الکل مصرف کند، این کودکان بیشتر در معرض خطر بیش فعالی قرار دارند.
۳علامت برای این بیماری وجود دارد:
رفتار کودک معمولاً همراه با پرتحرکی، بیتوجهی و رفتارهای ناگهانی است. این رفتارها از قبیل انجام کارها به طور نیمه کاره، عدم تلاش ذهنی برای انجام تکالیف، فعالیت و تحرک بدنی بسیار بالا حتی زمانی که مشغول بازی نیستند، گم کردن پی در پی وسایل شخصی، نداشتن تمرکزو دقت بالا در انجام کارها میباشد. در دوران مدرسه ممکن است بروز اختلالات یادگیری خصوصاً اختلال در خواندن و نوشتن را داشته باشیم.
معمولاً این کودکان با افزایش سن بهتر میشوند. البته بهبودی قبل از دوازده سالگی بعید است ولی بین سنین دوازده تا بیست سالگی اکثریت موارد مبتلا به این اختلال بهبود مییابند. در پانزده تا بیست درصد موارد علائم تا بزرگسالی باقی میماند. افراد مبتلا به این اختلال در بزرگسالی علائم مربوط به پرتحرکی را ندارند بلکه بیشتر بی قراری دارند؛ تکانهای عمل میکنند و اختلال توجه و تمرکز نشان میدهند.
روش درمان این بیماری میتواند روان درمانی یا دارویی به تنهایی یا ترکیبی از اقدامات دارویی با اقدامات رواندرمانی باشد. درمان دارویی ADHD براساس داروهای محرک عصبی و غیر محرک استوار است. از جمله داروهای محرک داروی متیل فنیدیت (با نام تجاری قرص ریتالین)و دگزامفتامین است. داروهای غیرمحرک مانند آتوموکستین (مهارکننده بازجذب نوراپینفرین) و داروهای MAOIs میباشند.
درمانهای غیردارویی این بیماری عبارتند از کاردرمانی، گفتار درمانی و درمان شناختی رفتاری، خانواده درمانی، مداخله در مدرسه، آموزش مهارتهای اجتماعی، آموزش مدیریت والدین و نوروفیدبک است. همچنین اخیراً بهبود بیماری ADHD از طریق بازی با کودک (بازیِ درمانی) نیز در بین متخصصین رواج یافته است. بازیهای درمانی اصول درمانی زیادی را دربرمی گیرند و به بچهها کمک میکنند تا دربارهٔ مشکلاتشان گفتگو نمایند. همچنین به آنها مهارتهای ویژه شناختی و رفتاری را یاد میدهد. مثلاً بچهای که مشکلات خودکنترلی دارد مهارتهای مهم اجتماعی مثل رعایت نوبت، گوش دادن به صحبت دیگران، رعایت قوانین بازی و غیره را نیز در حین بازی یاد میگیرد.
پیشگیری
به منظور کاهش خطر ابتلا به اختلال نقص توجه- بیش فعالی (ADHD):
صبحانه مناسب بخورید.گرسنگی، افت و افزایش قند خون می تواند منجر به افزاش بیش فعالی شود.
تنفس عمیق را آموزش دهید.یوگا و مدیتیشن هم مناسب است.
قدم زدن.زمانی که کودک شما بیش فعال است او را به بیرون ببرید و قدم بزنید.
ساختار بدهید.برای کودکان بیش فعال برنامه روزانه مشخص کنید. مطمئن باشید که تمام روزها طبق برنامه پیش می رود. وقتی که افراد بیش فعال دقیقا می دانند که شما چه می خواهید، عملکردشان بهتر می شود.
موسیقی های آرامبخش گوش کنید.
یک ناحیه آرامش ایجاد کنید.قسمتی از خانه را برای فرزند خود مشخص کنید و از او بخواهید در آن جا آرام و مشغول باشد، مثلا نقاشی کند.
هر روز ورزش کنید.
خودتان را آرام نگه دارید.اگر والدین ناراحت یا عصبانی باشند، علایم بیش فعالی افزایش پیدا می کند.
منبع: ویکی پدیا
برچسب های مهم
اگر به یک وب سایت یا فروشگاه رایگان با فضای نامحدود و امکانات فراوان نیاز دارید بی درنگ دکمه زیر را کلیک نمایید.
ایجاد وب سایت یا